จากใจถึงเพื่อนและครู...

         เราอยู่โรงเรียนเกษมมาตั้งแต่ ม.1 เทอม2 จนตอนนี้จะจบ ม.6 แล้ว ซึ่งเป็นเวลากว่า 5 ปีครึ่ง ที่อยู่โรงเรียนนี้มา ทำให้เราได้รู้จักการใช้ชีวิต ให้เราได้ใช้ชีวิตของวัยรุ่นในแบบที่ควรจะเป็น เรามีความทรงจำเกี่ยวกับเกษมมากมาย ทั้งที่จำได้ และจำไม่ได้ ทั้งกับครู กับเพื่อน หรือกับพี่ๆน้องๆ ณ ตอนนี้ในอีกไม่กี่วันเราก็จะปัจฉิมแล้ว ซึ่งหลังจากนี้ไปพวกเรา ม.6 ก็ จะไม่ได้ใช้ชีวิตของการเป็นนักเรียนอีกต่อไปแล้ว อยากบอกเพื่อนๆทุกคนว่า ถึงแม้เราจะได้อยู่ด้วยกันแค่แป๊บเดียว (เพราะติดช่วงโควิด) ทำให้เราได้เรียนออนไลน์ ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเท่าไหร่ในตอนแรก แต่พอใกล้จะจบก็รู้สึกรักกันขึ้นมาเลย (เพราะรู้สึกเหมือนเรากำลังจะผ่านช่วงเวลาที่สำคัญของชีวิตไปอีกขั้น ”ด้วยกัน“ ) หลังจากนี้เราก็ต้องไปเจอสังคมใหม่ เพื่อนใหม่ โลกที่กว้างขึ้น เราก็คงไม่ได้ ขับรถเข็นของแม่บ้านไปชนกระถางต้นไม้ เวลามีการบ้านที่ใกล้จะส่งแล้ว แต่กลับบอกว่า “ไว้ก่อน” ตะโกนแกล้งบอกชื่อคนที่เพื่อนชอบแล้ววิ่งหนีมัน ชวนเพื่อนไปกินลัคกี้ทุกอาทิตย์ ก็ตาม มันก็คงเป็นความทรงจำที่ทำให้ไม่ลืมไปตลอดแน่ๆ เพราะอนาคตคงจะหาประสบการณ์แบบนี้ได้อีกคงยากมากๆ ขอบคุณเพื่อนๆในกลุ่มสังกัดลูกเจ้สสส ที่คอย”แบ่งปันแนวคิด“ในการทำการบ้านกัน และทำให้เมมโทรศัพท์เต็มทุกวัน (เพราะถ่ายคลิปตลกๆของ พรีม มินมี่ และพิ้งค์ ไว้ ขอบคุณเพื่อนๆ ห้อง2 ปีการศึกษา 2566 (ทุกๆคนที่ยังอยู่หรือแม้จะลาออกไปก่อนที่จะจบ ม.6 ก็ตาม) ที่ทำให้เราสนิทกันขนาดนี้ แม้ห้องเราจะประสาท อีท กันทุกวัน ขอบคุณทุกๆคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ที่คอยสร้างโมเมนต์ ของวัยม.ปลาย ให้สนุกขนาดนี้ อาจมีสนุกบ้าง เกลียดกันบ้าง น้อยใจกันก็ไม่น้อย แต่ก็รู้สึกดีใจ แล้วก็มีความสุขที่ได้ เป็นหนึ่งในความทรงจำของ ใครหลายๆคน แล้วก็รู้สึกเสียใจและอยากขอโทษที่บางครั้งอาจทำตัวไม่ได้ใส่เพื่อนๆ คุณครูหรือ พี่ๆน้องๆ ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้งจริงๆ ที่ทำให้เราได้ใช้ชีวิตมัธยมที่เต็มที่ขนาดนี้